Ἐφέτος στίς 13 καί 14 Ἰουλίου, ἡμέρες
Πέμπτη καί Παρασκευή ἀντίστοιχα, ἑορτάσθηκε μέ πάνδημη συμμετοχή ἡ λαμπρή μνήμη
τοῦ μεγάλου διδασκάλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.
Τό φερώνυμο Ἱερό Κοινόβιό του, «τό
σπίτι του», ὅπως τό ἀπεκάλεσε ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος τό 2010, ὅταν συντελέσθη τό θαῦμα
τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ κλαπέντος ἱεροῦ λειψάνου του, πανηγύρισε τή μνήμη του μέ
κάθε ἐπισημότητα καί εὔκλεια, ὅπως ἁρμόζει στόν μέγα Ἔφορο καί προστάτη Ἅγιό του.
Παρά τίς ἀσυνήθιστα ὑψηλές
θερμοκρασίες, πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι οἱ πιστοί πού τίς ἀψήφισαν γιά νά λάβουν
πνευματική ἀναψυχή μέσα στήν καρδιά τους ὡς ἀντίδωρο γιά τήν ἀγάπη καί τήν εὐλάβειά
τους πρός τόν Ἅγιον, προσκυνώντας τό ἱερό ἀπότμημα τῆς ἁγίας κάρας του καί
μετέχοντας στίς ἱερές Ἀκολουθίες πρός τιμήν του.
Τήν παραμονή Πέμπτη 13 Ἰουλίου στίς 6
τό ἀπόγευμα ἐτελέσθη ὁ μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός. Ἀνήμερα Παρασκευή 14 Ἰουλίου
τό πρωί ἡ Ἀκολουθία ξεκίνησε μέ Μεσονυκτικό καί Ὄρθρο. Στή συνέχεια, κατά τό ἁγιορειτικό
ἔθος, ἐτελέσθη Μικρός Ἁγιασμός στή λιθόστρωτη ἐξέδρα ἀπέναντι ἀπό τό Καθολικό
της Μονῆς, καί ἔτσι τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα ἁγιασμένο εἰσῆλθε στό μέγα Μυστήριο
τῆς θείας Λειτουργίας.
Στό κήρυγμά του κατά τό Κοινωνικό ὁ
σεβαστός Καθηγούμενος τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης
Χρυσόστομος ἀναφέρθηκε στό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας κατά τίς ἱερές Ἑορτές καί
Πανηγύρεις μᾶς προβάλλει τούς Ἁγίους, ὥστε νά τούς ἔχουμε ὡς πρότυπα πρός
μίμηση. Λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Ἔτσι
καί σέ αὐτούς ζοῦσε ὁ Χριστός μέσα τους καί αὐτοί ζοῦσαν ἐν τῷ Χριστῷ.
Καθημερινά κοίταζαν νά προσθέτουν κάτι περισσότερο στήν ἀγάπη τους πρός τόν
Θεό. Ὁ Παράδεισος θά γεμίσει ὄχι μέ ἀναμάρτητους ἀνθρώπους, ἀλλά μέ ἀγωνιστές
πού βίωσαν τό μυστήριο τῆς Μετανοίας, ὅπως ἔλεγε ἕνας Ἅγιος. Μήν διώχνουμε ἐμεῖς
οἱ ἴδιοι τόν Χριστό, ὅπως οἱ Γεργεσηνοί. Μεγαλύτερος ἐχθρός μας εἶναι ὁ ἑαυτός
μας.
«Ὁ Ἰησοῦς ἄς εἶναι γλυκύ ἐντρύφημα τῆς
καρδίας σου», ἔλεγε ὁ γλυκύτατος Ἅγιός μας, ἐννοῶντας τήν ἄσκηση τῆς
μονολόγιστης εὐχῆς. Καί ὅπως ἔλεγε ὁ καλός μας Γέροντας καί Πατέρας, νά
τονίζουμε στήν εὐχή τό «ἐλέησόν με», τό ὁποῖο κρύβει τήν ταπείνωση. Ἄς ἀγωνισθοῦμε
νά τηρήσουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί τότε θά γίνουμε Φίλοι Του. Ἄς ἀγωνισθοῦμε
νά μήν κατακρίνουμε κανένα. Ὅσο πιό πολύ πλησιάζουν οἱ Ἅγιοι τόν Θεό, τόσο πιό ἁμαρτωλό
βλέπουν τόν ἑαυτό τους. Καί ὅσο λοιπόν πιό ἁμαρτωλό βλέπει κανείς τόν ἑαυτό
του, τόσο περισσότερο αὐτό εἶναι δεῖγμα ἐπελεύσεως στήν ψυχή τῆς πνευματικῆς ὑγείας.
Τότε ἀνατέλλει στήν ψυχή αὐτή ἡ ἀνέσπερη
χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεῦματος. Ὁ πόθος τῆς καρδιᾶς μας γιά τόν Θεό θά εἶναι τελικῶς
τό κριτήριο μέ τό ὁποῖο θά μᾶς κρίνει ὁ Θεός. Μέσα στήν καρδιά μας, ὅταν ὑπάρχει
ἀληθινή μετάνοια, ἔλεγε ὁ ἅγιος Νικόδημος, τότε ὑπάρχει ὁ ἐγκάρδιος πόνος.
Πόνος, ἐπειδή λυπήσαμε μέ τίς ἁμαρτίες μας τόν Θεό. Καί ὁ πόνος αὐτός φέρνει τά
εὐλογημένα δάκρυα. Ὦ, τά δάκρυα ἐκεῖνα, πού ξεπλένουν καί καθαρίζουν τήν ψυχή.
Τότε συντομεύει ὁ δρόμος πρός τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Καί κατέκλεισε τό κήρυγμά του ὁ
σεβαστός Καθηγούμενος μέ τήν εὐχή του ὁσίου Νικοδήμου: «Δέσποτα φιλάνθρωπε, ἐν
μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει παράλαβε ἡμᾶς, διά πρεσβειῶν τοῦ ὁσίου Νικοδήμου, ἀμήν».
Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας
καί τή διανομή τοῦ ἀντιδώρου, ἀκολούθησε πλούσιο κέρασμα γιά ὅλους τούς
προσκυνητάς, στή σκιά καί δροσιά τοῦ φιλόξενου μεγάλου ἀρχονταρικιοῦ τῆς Μονῆς.
Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ἐτελέσθησαν
ἀπό τίς 4.30 καί μετά ἡ Παράκληση εἰς τόν ἅγιο Νικόδημο, τό ἱερό Εὐχέλαιο καί ὁ
μέγας Κτητορικός Ἑσπερινός, ὅπου οἱ εὐλαβεῖς προσκυνητές εἶχαν τήν εὐκαιρία νά
προσκυνήσουν, μαζί μέ τό ἀπότμημα τῆς κάρας τοῦ ἁγίου Νικοδήμου, καί τό ἄφθαρτο
χεράκι τοῦ ἁγίου Παιδομάρτυρος Κηρύκου, πού ἄθλησε μαζί μέ τήν μητέρα του ἁγία Ἰουλίττα.
Στή συνέχεια ἀκολούθησε Κτητορικό μνημόσυνο γιά τήν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν ἐκείνων πού συνετέλεσαν στήν ἀνέγερση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς,
μέ πρῶτο φυσικά τόν ἀοίδιμο καί ἀείμνηστο Κτήτορα τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου, πρῶτο
Καθηγούμενο καί Πατέρα τῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος, τοῦ πρεσβευτοῦ ἡμῶν τῶν
ταπεινῶν εἰς τούς οὐρανούς καί μακαρίᾳ τῇ λήξει Γέροντος Χρυσοστόμου Ἁγιονικοδημίτου.
Ὅλες τίς Ἀκολουθίες τῆς ἱερᾶς
Πανηγύρεως ἐλάμπρυνε Χορός ἱεροψαλτῶν προερχόμενος ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὁποῖος πλαισίωσε τό δεξιό ἀναλόγιο. Οἱ Πατέρες ἦλθαν
μέ τήν εὐλογία τοῦ σεβαστοῦ Καθηγουμένου τους, Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἀμφιλοχίου,
τόν ὁποῖον ὁ σεβαστός Καθηγούμενος Χρυσόστομος εὐχαρίστησε ἐπ᾿ ἐκκλησίαις. Ἔψαλαν
μέ κατάνυξη, νηφαλιότητα καί σοβαρότητα, γεγονός πού συνετέλεσε τά μέγιστα στήν
προσευχητική κατάσταση τῶν εὐλαβῶν πρσκυνητῶν.
Εἴθε νά ἔχουμε τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου
Νικοδήμου, καί τοῦ χρόνου, πρῶτα ὁ Θεός, νά ἀξιωθοῦμε νά ἑορτάσουμε καί πάλι
τήν ἱερά μνήμη του στό φερώνυμο Κοινόβιό του, Ἀμήν!
