π. Αθανάσιος Γιουσμάς
Προσκεκλημένοι στο δείπνο, στην Βασιλεία των ουρανών εσύ, εγώ, εμείς οι βαπτισμένοι, ανεξαρτήτως -προσέξτε το αυτό- τι ένδυμα γάμου έχουμε, ανεξαρτήτως τι λεκέδες υπάρχουν στον χιτώνα της ψυχής μας.
Και αυτοί που είπαν ἀγρὸν ἠγόρασα -έμεινε παροιμιώδης η φράση μέχρι σήμερα- ποιοί είναι; ποιοί είμαστε; Είναι εκείνοι που ασχολούνται με άλλες σκέψεις, με άλλες κοσμοθεωρίες, με άααααλλα πολλά, αλλά όχι με την μελέτη του Λόγου του Θεού.
Και αυτοί που είπαν ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε; Αγόρασα πέντε ζευγάρια βόδια. Ποιοί είναι; Αυτοί που ασχολούνται, εγώ κι εσείς δηλαδή, με τις βιοτικές μέριμνες, με τα βόδια μας, με την καθημερινότητά μας.
Και αυτός που είπε γυναῖκα ἔγημα ποιοί είναι; Είμαστε όλοι εμείς που προτιμάμε αντί του Χριστού τις επίγειες απολαύσεις. Αντί τις επουράνιες, τις φθαρτές και εφήμερες.
Κι έρχεται ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας να πει: ο ανθρώπινος νους που προσκολλάται στην κοσμική φιληδονία γίνεται αδρανής στα πνευματικά και δεν εργάζεται πλέον στα του Θεού και για τον λόγο αυτό θα είναι αμέτοχος της ουράνιας και Θείας εορτής. Έτσι είχε πει ο Άγιος σε μία παρόμοια περίπτωση σε πιστούς Χριστιανούς όπως εσείς. Δηλαδή, όταν ο άνθρωπος προσκολλάται στην κοσμική φιληδονία τότε μένει αμέτοχος της ουράνιας και Θείας εορτής.
Μία ερώτηση για να προχωρήσουμε λίγο την σκέψη μας και να κλείσουμε. Γιατί αλήθεια η Μητέρα μας Εκκλησία έθεσε παιδιά μου αυτήν την Ευαγγελική περικοπή να ακούγεται λίγο πριν τα Χριστούγεννα; Γιατί;
Το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Το αντιλαμβάνεστε αλλά θα το επαναλάβω. Θα επαναλάβω την σκέψη σου, θα επαναλάβω την απάντησή σου.
Ο Χριστός θα ξαναγεννηθεί σε λίγες ημέρες, σε μια βδομάδα περίπου. Θα ξαναγεννηθεί για να Τον αποδεχθούμε.
Μαθαίναμε με τα παιδιά χθες του Δημοτικού δυο λέξεις: ‘αποδέχομαι’ και ‘απορρίπτω’. Και τους είπα πολύ απλά και με περισσότερα λόγια αυτό που λέω και σε σας. Ο Χριστός θα ξαναγεννηθεί όχι για να Τον απορρίψουμε ακόμη μια φορά, αλλά για να Τον αποδεχθούμε, μία και παντοτινή και μόνιμη φορά.
Κι έτσι, θα έχουμε σε λίγες ημέρες Χριστούγεννα. Φέτος θα υποδεχθούμε -θα αποδεχθούμε; πάντως θα υποδεχθούμε- την Γέννηση του Χριστού.
Θα ‘ρθουν Χριστούγεννα και οι πολλοί -γι’ αυτό η Εκκλησία μας όρισε αυτή η Παραβολή να ακούγεται αυτήν την ημέρα- θα πουν ἀγρὸν ἠγόρασα. Αδιάφορα θα γιορτάσουν, αν γιορτάσουν. Μέσα σε μια αδιαφορία και ραθυμία θα υποδεχθούν τα Χριστούγεννα. Και πόσο εκνευρίζομαι όταν ακούω άθεους, κομμουνιστές η μή, να εύχονται ‘Καλά Χριστούγεννα’ την στιγμή κατά την οποίαν δεν πιστεύουν στον Χριστό. Κι έλεγα επίσης στα παιδιά, υπάρχει δάσκαλος που ξεκρεμά την εικόνα του Χριστού απ’ το σχολειό, από την τάξη του. Αυτόν υποχρεωτικά θα έπρεπε το υπουργείο παιδείας να του πει, δεν θα κάνεις Χριστουγεννιάτικες διακοπές, θα μείνεις εδώ να σφουγγαρίζεις, να φυλάς το σχολείο. Πώς θα γιορτάσεις Χριστούγεννα αφού δεν πιστεύεις στον Χριστό;
Φέτος λοιπόν θα ‘ρθουν Χριστούγεννα. Οι περισσότεροι θα πουν ἀγρὸν ἠγόρασα και αδιάφορα θα σταθούν μπροστά στην γιορτή.
Ξανά φέτος θα ‘ρθουν Χριστούγεννα και θα συνεχίσουν οι περισσότεροι, κι εγώ κι εσείς, να ασχολούμαστε με τα βόδια μας, με τα βιοτικά μας και με την καθημερινότητά μας για να πούμε το βράδυ των Χριστουγέννων, ε Χριστούγεννα, ε και τί έγινε; Φάγαμε, χαρά στο πράγμα.
Αν πεις αυτό αυτήν την ώρα, αδελφέ μου, θες σφαλιάρα. Γιατί ειλικρινά δεν κατανόησες, κι ας εκκλησιάστηκες, το νόημα των Χριστουγέννων.
ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΤΑ ΦΕΤΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
Θα ΄ρθουν Χριστούγεννα και πολλοί θα πουν πάλι, να μια ευκαιρία να ξεφαντώσουμε, να διασκεδάσουμε. Και θα ‘ρχόμαστε εμείς στις πέντε η ώρα εδώ στον Ναό και θα βλέπουμε πρόσωπα, μεθυσμένα κορμιά να επιστρέφουν στα σπίτια τους από την βραδινή -κατά τα άλλα ‘Χριστουγεννιάτικη’- διασκέδαση ή ρεβεγιόν.
Ε να, δες τε λοιπόν γιατί η Εκκλησία μας όρισε αυτήν την Παραβολή να ακούγεται αυτές τις μέρες. Για να προβληματιστώ, για να σας προβληματίσω, για να προβληματιστούμε και συγχωρέστε με για το ύφος.
Η εποχή μας παιδιά μου είναι όχι δύσκολη, αποκαλυπτική. Θα σας εξομολογηθώ κάτι για να σας προβληματίσω και μόνο και χωρίς πολλές λεπτομέρειες, δεν χρειάζονται. Απλά για να δείτε πως ο παπα-Θανάσης όταν φώναζε εδώ και χρόνια, και φωνάζει, έχει δίκιο.
Συμπληρώνω τον Φεβρουάριο 38 χρόνια κληρικός. Στα 38 μου χρόνια, πρώτη φορά χθες έκαμα έναν σαραντισμό με λυγμούς και με δάκρυα. Ήταν δύο πρόσωπα από εσάς παρόντα. Γιατί αλήθεια; Και γιατί όταν έλεγα το Ευαγγέλιο λίγο πιο πριν με δυσκολία προσπάθησα να συγκρατηθώ και να το τελειώσω; Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που θα σας πω.
Εδώ και χρόνια κι εγώ όταν δίδασκα σε σχολεία, το πνεύμα όχι της νυν, της παρούσας κυβέρνησης αλλά και των προηγουμένων ήταν η παγκοσμιοποίηση. Τραγουδάκια πως όλοι είμαστε αδέλφια, λες και δεν το ξέραμε. Για να μας προετοιμάσουν για εκείνο που ήρθε, και που μας έφεραν, και που μας το ‘βαλαν στον σβέρκο. Αναφέρομαι στο ‘προσφυγικό’. Έχω πει και άλλη φορά πως είναι άνθρωποι. Γι’ αυτό αν με ακούς πρώτη φορά να μην με παρεξηγήσεις. Θα σου πω τι θα ακούσεις γιατί είναι μαγνητοφωνημένα όσα έχω πει, κι έτσι δεν θα με πεις ρατσιστή αλλά θα με πεις προφήτη.
Λοιπόν σε μια πρόταση. Η αιτία της χθεσινής μου εμπειρίας.
Χριστιανή νταλαβερίστηκε με λαθρομετανάστη. Άλλαξε την πίστη της, έγινε μουσουλμάνα. Απέκτησε παιδί. Αυτό το παιδί σαράντισε. [υπάρχει μια ασάφεια εδώ. Αν έγινε μουσουλμάνα, πώς σαράντισε το μωρό σε χριστιανική Εκκλησία; Κάποια γιαγιά επέμενε π.χ.; Μη γνωρίζοντας την περίπτωση, δεν μπορούμε να πούμε κάτι συγκεκριμένο].
Δεν σας λέω περισσότερα, δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα και αυτή η περίπτωση δεν είναι η πρώτη, δυστυχώς. Έτσι όπως κατηφορίζουμε πολλά θα συμβούν ακόμη. Μην παραξενευτείς λοιπόν εσύ, γιαγιά, αν αύριο το εγγόνι σου μπει στη θέση της κοπέλας της Χριστιανής που είπα και μην παραξενευτείτε αύριο ως γονείς, γιατί θα δουν πολλά τα μάτια μας.
Αλλά όμως τα μάτια μας τα βγάλαμε εμείς οι ίδιοι με τα ίδια μας τα χέρια, γιατί τα παιδιά μας σήμερα δεν έχουν αντισώματα για να μπορέσουν να αντιστέκονται στις ιώσεις και στα μικρόβια. Τα παιδιά μας σήμερα, και οι μεγάλοι, είναι ακατήχητοι, δεν γνωρίζουν τί σημαίνει Χριστός, δεν ξέρουν τί πιστεύουν κι έτσι πολύ εύκολα απαρνούνται τον Χριστό.
Κι έρχεται στην μνήμη μου ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος με την περίφημη κείνη νονά και την μάννα του. Κι έρχεται στην μνήμη μου ο Νεομάρτυρας Πολιούχος μας ο Άγιος Θεόδωρος που αρνήθηκε τον Χριστό, μετάνοιωσε, επέστρεψε, μαρτύρησε, θανατώθηκε για τον Χριστό.
Κι έρχομαι σήμερα και σκέφτομαι και λέω,
Αλήθεια, πώς μας βλέπουν με τα μάτια τους νοερά οι Άγιοι Νεομάρτυρες αυτού του έθνους; Πώς βλέπουν οι Άγιοι Έλληνες Νεομάρτυρες εμάς τους νεο-Έλληνες σήμερα; Που κολυμπάμε στην θρησκευτική αδιαφορία, στην πνευματική ραθυμία, που έχουμε γίνει μόνο τυπολάτρες και τίποτε παραπάνω.
Πώς αλήθεια μας βλέπουν εκείνοι;
Τι λες ρε παπα-Θανάση; Δεν αναρωτιέσαι, πώς αλήθεια κάνουμε ό,τι κάνουμε κάτω από το βλέμμα του Θεού και πώς αλήθεια αυτός ο Θεός, ο Θεός Πατέρας, ο Θεός Αγάπη, δεν στέλνει κεραυνούς να μας κατακεραυνώσει έτσι όπως γίναμε κι έτσι όπως καταντήσαμε την Ελλάδα των Ελλήνων, κάποτε, Χριστιανών;
ΠΗΓΗ – Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.