Η προσκόλληση στα υλικά!

Η  ταινία “Ostrov – Το νησί”, είναι μια ρώσικη ταινία που συγκλονιζει! Εδώ στο απόσπασμα που παραθέτουμε περιγράφει το πρόσωπο του π. Ανατόλιου, ενός μοναχού που έχει την τελευταία θέση στο μοναστήρι, είναι ο υπεύθυνος για τη θέρμανση του μοναστηριού, ζει και κοιμάται μέσα στο λεβητοστάσιο πάνω στους σωρούς από κάρβουνα, παριστάνει τον σαλό (τρελό), αλλά στην πραγματικότητα είναι μία αγία και διορατική μορφή.

Ο ηγούμενος του μοναστηριού, που θαυμάζει και αναγνωρίζει την αγιότητα του π. Ανατόλιου, πάει να κοιμηθεί για κάποια βράδια στο λεβητοστάσιο μαζί με τον π. Ανατόλιο. Εκεί, για άλλη μια φορά, κάνει τις σαλότητές του και ξεσκεπάζει τα κρυμμένα πάθη του (προσκόλληση στα υλικά αγαθά) και την απιστία του ηγούμενου!
Κλειδαμπαρωμένοι εντός του λεβητοστάσιου και μέσα σε μια κόλαση φωτιάς και καπνού, ο ηγούμενος παθαίνει σοκ και φανερώνει πόσο φοβάται τον θάνατο. Ο ίδιος το παραδέχεται και με ταπείνωση ομολογεί, ότι εφόσον φοβάται μην πεθάνει, άρα δεν είναι έτοιμος να παρουσιαστεί ενώπιον του Θεού, γιατί είναι άπιστος.

Προσέξτε  ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση εν μέσω της “πανδημίας “. 

Σήμερα  βιώνουμε κι εμείς το ίδιο σοκ. Με τον βομβαρδισμό από το πρωί έως το βράδυ με μηνύματα: “μένουμε σπίτι” “πλένουμε χέρια” “δεν κάνουμε χειραψίες” “δεν αγκαλιαζόμαστε” “φοράμε μάσκες και γάντια” “δεν φιλάμε τις εικόνες” “όχι συνωστισμός” και άλλα τέτοια, κατάφεραν να μας ενσπείρουν τον τρόμο μήπως κολλήσουμε τον ιό και πεθάνουμε.

Αυτός ο τρόμος βέβαια είναι πιο εμφανής σε ανθρώπους, που δέχονται πληροφόρηση μόνο από την τηλεόραση (κυρίως οι πιο ηλικιωμένοι).
Η “πανδημία” λοιπόν όπως την αποκαλούν  αποτέλεσε μια κρίση και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξετάσουμε τον εαυτό μας. Είδαμε, πώς αντιδράσαμε στην είδησή της  και είδαμε ότι φοβηθήκαμε. Τρομοκρατηθήκαμε.  Κλείσαμε τις εκκλησίες από όπου παίρναμε την πνευματική μας τροφή. Βουτιά στην ύλη και άρνηση του πνεύματος. Αυτός ο φόβος και ο τρόμος λοιπόν που μας διακατέχει, φανερώνει, πόσο υλιστές είμαστε (ή πόσο θα ήθελαν κάποιοι να μας κάνουν) και πόσο άπιστοι φανήκαμε μπροστά στην απειλή του θανάτου αλλά και στην παντοδυναμία του Θεού.
Όμως ο Χριστός μας, στην προτροπή του διαβόλου: «εἰπὲ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται» είχε απαντήσει: «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος». Στην προσφορά της υλικής τροφής αντέτεινε την πνευματική τροφή. Αλλά και μπροστά στην όποια απειλή των ασθενειών και του θανάτου, ο Χριστός μας είναι εκείνος που θεραπεύει τους ασθενείς και νικάει τον θάνατο. Αυτό το πιστεύουμε. Και αν δεν το πιστεύουμε, έχουμε πρόβλημα. Σαν τον ηγούμενο της ταινίας, ας πούμε.
Ο καιρός κοντεύει. Οι εκκλησίες την Κυριακή ανοίγουν. 
Ας φανερώσουμε ότι δεν είμαστε υλιστές. Δεν μας ενδιαφέρει μόνο η ύλη. Έχουμε και ψυχή που χρειάζεται να τραφεί. Ας γεμίσουμε τις αυλές των εκκλησιών και ας αδειάσουμε τα άγια Ποτήρια. Κι αν παρασυρθήκαμε από το κύμα του υλισμού και της απιστίας, Εκείνος είναι εκεί και μας περιμένει με ανοιχτές τις αγκάλες για να μας συγχωρήσει και να μας αγκαλιάσει! 
π.Ε.Μ.


ΠΗΓΗ